ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ
«Όταν η ψυχή στοχεύει στον εαυτό της, από εκεί πηγαίνει στο καθαρό και το αιώνιο και το αθάνατο και το αναλλοίωτο και, καθώς είναι συγγενής μ’ αυτό, μαζί του ζει παντοτινά, όταν γίνεται ένα με τον εαυτό της και αυτοκατέχεται και παύει να περιπλανιέται και όντας σε κοινωνία με το αμετάβλητο είναι αμετάβλητη.»
(Πλάτων: Φαίδων 79.)
Σε φιλοσοφία καλεί η ανθρώπινη φύση που ενσωματώνει την ενδότερη υπόσχεση του Ανθρώπου να θυμάται το Δημιουργό και να ζει σύμφωνα με τη φυσική Δικαιοσύνη και να επιστρέψει σε Αυτόν. Σ’ αυτή την οδό μας παροτρύνει στη Φιλοκαλία, ο Κάλλιστος Καταφυγιώτης (πιθ. 14ος αἰών.) στρέφοντάς μας προς την "εύρεση και τη γνώση του μόνου Ενός, όπου είναι οι αρχές των πάντων και τα πέρατα των πάντων". Λέγει: "Σκύψε μέσα σου βαθιά για την ανώτερη εργασία, Γνώρισε όχι ότι σε περιβάλλει αλλά τον εαυτό σου». Γνῶθι μή τά περί σέ, σεαυτόν δέ".
Ο νους και η καρδιά του ανθρώπου φυσικά αναζητούν το Υπέρτατο, την καθεαυτό πηγή του Κόσμου. Ο λόγος του –η ουσία του- μετά που θα αναμνησθεί δοξασμένα λόγια από το βάθος της ψυχής του, φυσικά στρέφεται προς το αιώνιο. Εγκαταλείπει την αστοχασιά και προχωρεί στη στόχαση. Γι αυτό η Σχολή αυτό που κάνει είναι να προσφέρει λόγους της αλήθειας σαν σπόρους που ριζώνουν και μεγεθύνονται με την Καλή Συντροφιά και την πρακτική και δεν υπερκαλύπτονται από τα ζιζάνια του ασυνάρτητου λόγου. Όμως, κάθε εργασία στον Πνευματικό Κόσμο δεν είναι εργασία οικοδόμησης ή απόκτησης ή διεκδίκησης αλλά αφαίρεσης των ακαθαρσιών και ανομημάτων. Αυτό είναι δυνατό με το μάζεμα της διασκορπισμένης προσοχής μας.
Όπως ζούμε τώρα, φαίνεται σαν να έχουμε γεμίσει αυτό το αιώνιο, που λέγεται ότι είναι η αληθινή μας φύση, με θόρυβο -και η τεχνιτή ταχύτητα της εποχής έβαλε μέσα στο λόγο μας νοήματα σε χρήση «όμοια σχεδόν με τα υλικά πράγματα και έτσι τους φθείρει τόσο πολύ την ουσία, ώστε να χάνουν κι αυτά την αρχέτυπη μορφή τους». Το είναι του ανθρώπου βρίσκεται υπό υλιστική κατάληψη και δικτατορεύεται από αλλότριες ουσίες, από λόγια άσχετα, αστόχαστα και περιοριστικά. Δεν τα καταφέρνει να ελευθερωθεί από το επίστρωμα του ασυνάρτητου λόγου που δεν τον αφήνει να στραφεί στο άρρητο. Έχει, έτσι χάσει τη διάσταση του βάθους. Αντί της γνώσης, αναζητεί κυρίως πληροφόρηση: Αντί να γνωρίζει, θέλει να ξέρει. Αντί να αγαπά, ταυτίζεται. Όταν αρχίζει να το υποψιάζεται, ότι βρίσκεται φυλακισμένος, και ότι υπάρχει μια ευτυχία ασύγκριτα μεγαλύτερη από αυτήν που βιώνει τώρα, και ένας Λόγος υπέρτερος, και ένα μεγάλο μυστικό που περιμένει να αποκαλυφθεί, τότε, ένα σκίρτημα τον κάνει να ανοίξει και να στραφεί προς τη φιλοσοφία: Τη φιλοσοφία που είναι θέαση και όχι εικασία.
