ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΑΡΜΟΝΙΑ

https://www.youtube.com/watch?v=l17SQeytHN8&feature=share

Ας ακούσουμε για την Συμπαντική Αρμονία. ...

Αυτή ταυτίζεται με την φυσική Ωραιότητα, το Υπέρτατο Κάλλος.

Και είναι η Υπέρτατη Ελευθερία, γιατί ταυτίζεται με τον Θείο Λόγο.

Και είναι, ακόμα, η Υπέρτατη Δικαιοσύνη, διότι εμπεριέχει την αρμονική προδιαγραφή της Δημιουργίας και εκφράζει το Θέλημα του Θεού -στο οποίο οι άνθρωποι οφείλουν να αφεθούν να υποταχτούν με ελευθερία, αν θέλουν να γίνουν οικουμενικοί και ευδαίμονες και να επιστρέψουν στον Δημιουργό.

Και είναι η συμπαντική Μουσική, η Μουσική των Σφαιρών κατά τα λόγια του Πυθαγόρα...

Η Συμπαντική Αρμονία είναι τέλεια έκ-φραση του Θεϊκού Λόγου: Αληθινά οι Ουρανοί διηγούνται την δόξα του Θεού - και το Στερέωμα αν-αγγέλλει την Ποίηση χεριών Του! ...

Με την τελείωση της Δημιουργίας, έχοντας δει τα πάντα όσα εποίησεν, ο Θεός είπε: Και Ιδού!, Καλά Λίαν!

Και νά! : Η έκπληξη του Θείου Κάλλους της Άχρονης Πραγματικότητας. - Τι ωραία θα ήταν αν μπορούσαμε να θεαθούμε, να εκπλαγούμε και να θαυμάσουμε την Τέλεια Δημιουργία!

Όποτε τύχει και έχουμε μια έκλαμψη αυτού του Κάλλους της, θαυμάζουμε. Και «Ο Θαυμασμός, όπως λέγει ο Πλάτωνας, είναι το αίσθημα του Φιλοσόφου -και η Φιλοσοφία αρχίζει με το Θαυμασμό» (Πλάτων, Θεαίτητος, 155)

Το ερώτημα είναι: Θαυμάζουμε και εκπλησσόμαστε με την κάθε στιγμή της δημιουργίας που είναι δροσερή και πάντα νέα; Τι εμποδίζει; … …

Ο ποιητής λέγει:

“ Δεν ωφελεί να καρτεράς όρθιος στην πόρτα του σπιτιού και με τα μάτια στους νεκρούς τους δρόμους στυλωμένα αν είναι να'ρθει θε να'ρθει, δίχως να νιώσεις από πού- και πίσω σου πλησιάζοντας με βήματα σβημένα ... θε να σου κλείσει απαλά με τ' άσπρα χέρια της τα δυο τα μάτια που κουράστηκαν τους δρόμους να κοιτάνε ...
κι όταν, γελώντας, να της πεις θα σε ρωτήσει: "ποια είμαι εγώ;" -απ' της καρδιάς το σκίρτημα θα καταλάβεις ποιά 'ναι...

Δεν ωφελεί να καρτεράς! Αν είναι να 'ρθει, θε να'ρθει .
κλειστά όλα νάναι, αντίκρυ σου να στέκεται θα δεις ορθή κι ανοίγοντας τα χέρια της πρώτη θα σ' αγκαλιάσει ...

Αλλιώς, κι αν είναι όλοφωτο το σπίτι για να τη δεχτείς,
κι έτσι ως την δεις τρέξεις σ' αυτήν κι ομπρός στα πόδια της συρθείς, αν είναι να'ρθει θε να΄ρθει,

αλλιώς θα προσπεράσει . . .

(Κώστας Ουράνης, Ποιήματα.)