ΑΦΟΣΙΩΣΗ
H Αφοσίωση, στην πραγματικότητα, είναι δράση της Αγάπης, δράση της Οικουμενικής Αγάπης. Είναι η οδηγία και η κατεύθυνση της Αγάπης και, ουσιαστικά, η Οδός της Αγάπης.
Το λεξικό θα μας πει ότι Αφοσίωση είναι «η πλήρης και αποκλειστική προσήλωση σε κάτι ή σε κάποιον». Έτσι, αυτή θα εξαρτιόταν από το πως αντιλαμβάνεται ο καθένας την έννοια της προσήλωσης. Και εδώ είναι που χρειάζεται γνώση και νόηση για να διακρίνουμε την προαίρεση μας, σε τι επιλέγουμε να προσηλωνόμαστε.
Η Αφοσίωση ξεκινά με την διάθεση να τηρήσουμε το Φυσικό Δίκαιο, το Θέλημα του Θεού. Αυτή η προδιάθεση προέρχεται από την εσώτερη μας αγνή φύση που την ανακινεί η Μνημοσύνη του Δημιουργού. Πολλά βαφτίζουμε σαν αφοσίωση αλλά επειδή αυτά είναι μερικά, η αφοσίωση είναι μερική. Αυτό, έστω και πλασματικά άλλωστε, υποδηλώνει μια προσήλωση, ένα ενδιαφέρον. Την αφοσίωση, όμως, στην ιδανική της μορφή, την πλήρη και ολοκληρωμένη, θα πρέπει να την κατευθύνουμε και να την προσφέρουμε στο Υπέρτατο, στον Θεό. Αναστρέφοντας έτσι την καρδιά μας από την παγιωμένη της στενότητα, την παγερότητα και την πολλαπλότητα εξαγνίζουμε την οντότητα και αφιερωνόμαστε σε εκείνο το Ένα. Το Ένα χωρίς δεύτερο. Τον Κύριο του παντός. Αυτή είναι η Οσιότητα. Αυτήείναι η Αφ-οσίωση. Και ετυμολογικά αυτό μας λέγει η λέξη. Και αυτή είναι η βάση για τη συμμόρφωση με την Οικουμενική Αρμονία.